deepjyoti2011.blogspot.com
काय कळेना पण गाण्याचे नी आमचे चांगलेच लागेबांधे आहेत. आता हेच बघाना आमची अप्सरा सॉरी सॉरी आमची ऍक्टिव्हा आली त्याच्या आदल्याच दिवशी सोसायटीच्या पुजेमधे अप्सराऽऽ आऽऽऽली ह्या गाण्याने कान किटेस्तोवर पछाडलं होतं
नेमका आम्हाला तेव्हाच होणाऽऽर होणाऽऽर डिलिव्हरी होणार असा फ़ोनवा आला आणि आम्हाला चक्क तेव्हा ते अप्सरा आली च्या जागी ऍक्टिव्हाऽऽ आऽलीऽऽ ऐकू यायला लागलं
ऍक्टिव्हाऽऽ आऽऽली होऽऽऽ अंगणी
होऽऽ होऽऽ "ऍक्टिव्हाऽऽ आऽऽली होऽऽऽ अंगणी" असा जयघोष करत आऽऽली एकदाची आमची दुचाकी, बरोब्बर ९ महिन्यांच्या प्रतिक्षेनंतर.
ज्यांना ज्यांना माहित होतं ते मुद्दाम येता जाता "काय कधी डिलिव्हरी? ९ महिने झाले ना आता? असले पाणचट फडतूस विनोद करुन हैराण करायचे त्या सगळ्यांना जमेल तिथे जमेल तेव्हा गाठून "झाली हो सुखरुप डिलिव्हरी. बाऽळ बाळंतिण सुखरुप एकदम" अशा थाटात उत्तर देऊन ह्या "डिलिव्हरीची खबर" देऊन झाली.
ती आठवड्याभरात येणार ही बातमी पक्की होताच मी माझं लर्निंग लायसन्स काढून घेतलं.
लेकीचं मला बजावून झालं "आई, तू पटकन शिकून घे हा, मला तुझ्याच मागे बसुन जायचय सगळीकडे. बाबाच्या नाही."
सासुबाईंचं पण कमेंटून झालं "तू आपली शिकून घेच लवकर, मला तुझ्यामागे बसुन मंडळात जाता येईल. ह्याला नको मस्का मारायला दरवेळी. रिक्षाचापण खर्च वाचेल कितीतरी"
"होऽऽ होऽऽ मी शिकणारच" म्हणत त्यांना दिवा स्वप्न बघत तसच ठेवून मी मला शिकवणार कोण पण? ह्याच्यावर विचार करायला लागले.
"मला शिकवायला जमेल तुला?" मी ह्याला विचारताच. सोप्प आहे गं ही काय गिअर्ड व्हेईकल नाही. सायकल येते ना? मग जमेल तुला.
आता आली का पंचईत. सायकल येते ना ला हो उत्तर द्यावं तरी चूक आणि कधीकाळी चालवली होती की हे आठवून नाही तरी कसं म्हणणार? शेवटी "येते रे म्हणजे येत होती लहानपणी तरी. आता सवय सुटलेय म्हणून माहीत नाही" असं उत्तर देऊन मोकळी झाले.
त्यावर "सायकल आणि पोहणं ह्या बाबतीत तेव्हा येत होतं आता विसरले बिसरले असा प्रकार नसतो बाईसाहेब. एकतर येते तरी नाहीतर नाही तरी" असा प्रतिटोला ऐकावा लागला नवरोबाकडुन
तेव्हढ्यात धाकटे बंधुराज नेमके कोणत्या तरी कामानिमित्त आमच्या घरी हजर झाले आणि भाचीकडून "आई टुव्हिलर शिकऽणारेऽऽ" ही बातमी कळल्यावर "तुझ्या आईला, आधी माझी सायकल चालवून बघायला सांग" अशी मुक्ताफळे उधळून मोकळे झाले.
"ही धाकटी भावंडं टपूनच बसलेली असतात नेहमी, मौका मिळताच चौका मारायला" मी मनातल्या मनात धुसपुसत मनातच म्हंटलं कारण तेव्हा नवरा आणि भाऊ अशी युती झालेली होती.
"काय रे हिने सायकल चालवलेय म्हणतेय लहानपणी. हे खरय ना?" ह्याने आता भावालाच साक्षिदार करत विचारलं.
"बहुतेक." त्याने खांदे उडवत उत्तर दिलं आणि मी त्याच्या पुढ्यात ठेवलेल्या चिवड्यावर लक्ष केंद्रित केलं.
इकडे ह्याला शंका यायला लागली त्याच्या उत्तराने. सख्या धाकट्या भावाला नीट आठवत नाही, बहुतेक असं उत्तर येतय म्हणजे नक्कीच दालमे काला है कुछ.
त्याने परत एकदा "बहुतेक म्हणजे?" असं भुवया उडवत विचारलं
"बहुतेक म्हणजे... हे आपलं तशी चालवायची ती. म्हणजे आम्ही दोघेही चालवायचो भाड्याने सायकल आणुन. पण ही आणि हिच्या मैत्रिणी ताईगिरी करायच्या नी मला द्यायच्याच नाहीत जास्त वेळ म्हणून मी आईकडून वेगळे पैसे घेऊन दुसरी सायकल भाड्याने घेऊन यायचो. ह्यांच्या मधे कोण पडेल? पण चालवलेय ताईने तेव्हा. पण घरासमोरच्या रोडवर. गर्दीत कधीच नाही" भावाने साक्ष तर दिली मी चालवलेली ह्याची पण त्यात आणिक स्वत:चं टुमणं पण जोडलं गरज नसताना. म्हणजे लहानपणीच्या ताईगिरीचा सुड तर घेतला पण चिवड्याचीही बूज राखायची म्हणून बाजूही घेतली.
"बरं बरं पण चालवलेय हे तर सिद्ध होतय ना ह्यातून. गर्दीत चालवायला लागलीच नाही कधी तर कशाला जाईन मी गर्दीत" मी माझा राग पुरेसा व्यक्त करत म्हंटलं.
"आणि एकदा समोरुन रिक्षा आल्यावर सायकलला ब्रेक लावायचं सोडून सायकल टाकून देऊन बाजुच्या गटाराच्या पलिकडे लॉंग जंप मारलेलीस. ते आठवतय का ताई?"
ह्या भावांना पण ना नको तेव्हा नको त्या गोष्टी बरोब्बर आठवत असतात.
"असं असेल तर तू आधी सायकलच चालवून बघ. मी नवीन गाडी नाही देणार हातात तुझ्या शिकायला." ह्याने मी नवीन गाडी अशी टाकून उडी मारुन बाजुला होतेय हे इमॅजीन करुन आधीच घाबरुन निर्वाणीचं सांगून टाकलं.
"बरं मग सायकल भाड्याने आणुयात की नवीन?" मी आपलं माझं घोडं जमेल तेव्हढं दामटवत म्हंटलं.
बाजुला लेक उभी होती. तिच्या चेहऱ्यावर "आई शिकणार कधी नी मी तिच्यामागे बसणार कधी?" हे प्रश्नचिन्ह सहज वाचता येत होतं. शेवटी तिच्या परिने तिने "आई मी शिकवते तुला सायकल. सोप्पी असते. माझी सायकल चालवून बघतेस का? त्याला दोन सायडींग व्हील पण आहेत म्हणजे पडणार नाहीस" म्हणत तोडगा सुचवला.
तिच्या सुचनेवर नवरा आणि भाऊ दोघांनाही खुदखुदायला निमित्त मिळालं.
"होऽऽ होऽऽ तसच करावं लागणारसं दिसतय तुझ्या आईला" भावाने पुन्हा एकदा मला चिडवायची संधी साधत म्हंटलं.
"काही गरज नाही तुम्हा दोघांच्याही सल्ल्याची नी मदतीची. आणि होऽऽ नव्यीन ग्याऽडी नव्यीन गाऽऽडी लावू नकोस टुमणं सारखं ठेव तुझी गाडी तुझ्याच कडे. मी शिकेन तिच्याशिवाय." मी म्हंटलं खरं तोऱ्यात पण गाडीशिवाय शिकणार कशी? हा प्रश्न मनात डोकवतच होता.
गणेश मंदीरात निर्माल्य द्यायला गेले तेव्हा समोरच्या दुकानाबाहेर पाटी वाचली "टु व्हिलर ट्रेनिंग... महिलांसाठी खास महिला शिक्षिका. सायकल येत नाही? नो टेंशन."
जे बात्ते! माझ्यासारखीच सायकल न येणारी तरिही टुव्हिलर शिकू पहाणारी जमात ह्या भुतलावावर नव्हे ह्या माझ्या गावामधेच आहे. व्वा व्वा! बरी सोय झाली. आता मी टेचात सांगू शकते दोघांनाही - नही चाहिये तुम दोनोकी मेहेरबानी" असं मनात म्हणत मी त्या दुकानात शिरले.
त्यांचे नियम, फी इत्यादी माहिती करुन घेऊन मी ऍडव्हान्स मनी भरुन तिथून बाहेर पडले ती मनातल्या मनात त्या टुव्हिलवर सवार होऊनच.
तिथे महिलांसाठी खास महिला प्रशिक्षक लिहिलं होतं तरी बाजुला एक स्टार पण काढलेला होता कंडीशन्स अप्लाय सारखा, जो मला इनिशिअल मनी भरल्यावर मग कळला. म्हणजे मीच त्या दिवास्वप्नातून जागं झाल्यावर मग झालेल्या प्रश्नोत्तरांच्या क्लासात कळला. महिला प्रशिक्षिका फक्त फ़ोर व्हिलर साठी आहेत, टु व्हिलर साठी नाहीत.
आता बोंबला मला प्रशिक्षिकाच हवी होती, प्रशिक्षक नको होता. पैसे नॉन रिफंडेबल होते मग म्हंटलं काय फ़रक पडतोय, ट्रेनिंगचं एक सेशन करुन बघुयात झालं.
मनातल्या मनात गाडी चालवतच घरी आले. आल्या आल्या लेकीला नी साबाईंना ट्रेनिंगचं सांगून झालं. दोघींनीही पुन्हा एकदा गाडीवर माझ्यामागे बसून इथे तिथे जायची स्वप्न बघायला सुरुवात केली.
आधी ह्याला सांगणारच नव्हते, म्हंटलं फायनल शिकून झालं की मगच "ल्ले अब बोल" स्टाईल मधे सांगूयात. पण पोटात माईना म्हणत त्यालाच काय पण भावालाही सांगून झालं.
"क्काय? टुव्हिलर साठी शिक्षक? पैसे वर आलेत तर मला दे" दोघांचीही रिऍक्शन एकच म्हणे आम्ही शिकवलं नसतं का?
"अरे मग त्या दिवशी का खदा खदा हसत मला कोपरखळ्या मारत होतात. म्हणे सायकल शीक आधी. म्हणे नव्यीन ग्याडी नाही देणार पाडायला"
"किती भरलेस पैसे?"
"१०० रुपये" मी म्हंटलं
"नशीब, आता काहीतरी कारण सांगून पुढे ढकल ट्रेनिंग नी बाकीचे पैसे नंतर देऊ म्हणून टाळ. मी शिकवतो तुला" इती नवरोबा.
ट्रेनिंग सुरु व्हायला तसही आठवडा होता म्हंटलं बघुयात आठवडाभरात काय दिवे लागतायत म्हणत मी पण तयार झाले.
दिवस पहिला, आम्ही गाडी घेऊन त्यातल्या त्यात कमी गजबज असलेल्या रस्त्यावर श्रीगणेशा करायला गेलो. बेसिक माहिती घेऊन मी अटेंशन मधे बसले पुढे, हा पिलीयन रायडर झाला. मी ऍक्सलेटर रेझ केला आणि झुऽप्प गाडीने जो पिक अप घेतला त्याने मी जी तंतरले त्यामुळे ह्याच्या अग स्पीड कमी कर ह्या सांगण्यावर मी ऍक्सलेटर चुकून उलट्या दिशेने फिरवून स्पीड वाढवला. त्याने पटकन ब्रेक दाबून कंट्रोलमधे आणायचा प्रयत्न केला पण तोपर्यंत आमचा गाडीसकट दुबुच्चा झालेला होता. आम्हाला आणि गाडीला तीट लागली होती. मग एकदा कोणाचा तरी सल्ला आठवून बॅलन्स जमे पर्यंत ह्याने नुसतीच गाडी ढकलायची मागून नी तो लेकीला सायकल शिकवताना कसं मागे मागे पळतो सायकल धरुन तसं करुन बघितलं.
आजुबाजुला हा फुकटातला सिनेमा बघायला प्रेक्षक जमू लागले तसं आम्ही घरचा रस्ता धरला. ह्याने पुन्हा एकदा "सायकल आणायची का खरच" असं काकुळतीला येऊन विचारलं.
पुढचे दोन दिवस हातापायाला लागलेल्या तीटीवर औषध लावण्यात गेले.
मग बंधुराजांना ताईचा पुळका आला.
"ताई, एमायडीसीमधे जाऊ, मी शिकवतो तुला. जमेल जमेल" असा धीर दिला त्याने आणि मला अगदी अगदी उचंबळून आलं लग्गेच कानात "ओवाळिते मी लाडक्या भाऊराया.. वेड्या बहिणीची रे वेडी माया" अशी प्रेमळ प्रेमळ गाणी वाजायला लागली.
एमायडीसीतला पहिला दिवस हाताला धरुन मुळाक्षर गिरवण्यात गेला. तिथे कोणी ओळखीचं नव्हतं म्हणून फुकट्या प्रेक्षकांना तुच्छं कटाक्ष टाकून हुडुत करणं शक्य होतं.
दोन दिवस बरे गेले मग कधी त्याला काही काम आलं कधी मी वेळ नाही च्या फेऱ्यात अडकले मग पहिले पाढे पंचावन सारखी गत झाली.
मध्यंतरी सुटलेल्या पोटाकरता व्यायाम करण्याचा सल्ला बऱ्याच ठिकाणाहून आला. पोहायला येत नाही, जीममधे जायला वेळ नाही ह्या आणि अशाच सबबीं मुळे एक एक करुन दिलेले सल्ले फोल ठरवले गेले.
त्यातल्या त्यात "चालणे" हा सर्वात स्वस्त आणि मस्त व्यायाम असल्याचा सल्ला बऱ्याच मंडळींनी दिल्याने आणि अर्थातच त्याकरता मला मुद्दाम स्कील्ड एफर्टस घ्यावे लागणार नसल्याने मी त्यांच्या सल्ल्याला मान देण्याकरता सगळीकडे शक्यतो चालत जायचा निश्चय केला. तसही दसऱ्याला काही नवा निश्चय करावा म्हणतात. पण आता आली का पंचाईत, गाडी शिकणार कशी? कारण जर गाडी चालवायला शिकले तर चालवायचा मोह होणार. चालवायचा मोह झाला की मग चालण्याच्या निश्चयाला सुरुंग लागणार. चालण्याचा निश्चय मोडला की मग पोट कमी कसं होणार?
तसही सध्या आमच्या घरात पहावं तेव्हा "चाऽलं बाऽऽई चाऽऽल राधे चाऽऽल" हे गाणं वाजत असतं. आणि मी मगाशीच नाही का सांगितलं गाण्याचे आमच्याशी असलेले लागेबांधे वगैरेऽऽऽ. म्हणून सध्या ही "राधा" चालतेय चालतेय.
तेव्हढ्याकरता केवळ मी माझ्या गाडी शिकण्याच्या इच्छेला ब्रेक लावायचं ठरवलय सध्या. अहो! गाडी काय कधीही शिकता येईल, व्यायाम महत्वाचा. काय बरोबर ना?
(purva prasiddhi: deepajyoti diwali 2011)
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा