शुक्रवार, २१ ऑक्टोबर, २०११


http://deepjyoti2011.blogspot.com/2011/10/blog-post_3728.html

काय कळेना पण गाण्याचे नी आमचे चांगलेच लागेबांधे आहेत. आता हेच बघाना आमची अप्सरा सॉरी सॉरी आमची ऍक्टिव्हा आली त्याच्या आदल्याच दिवशी सोसायटीच्या पुजेमधे अप्सराऽऽ आऽऽऽली ह्या गाण्याने कान किटेस्तोवर पछाडलं होतं




नेमका आम्हाला तेव्हाच होणाऽऽर होणाऽऽर डिलिव्हरी होणार असा फ़ोनवा आला आणि आम्हाला चक्क तेव्हा ते अप्सरा आली च्या जागी ऍक्टिव्हाऽऽ आऽलीऽऽ ऐकू यायला लागलं



ऍक्टिव्हाऽऽ आऽऽली होऽऽऽ अंगणी



होऽऽ होऽऽ "ऍक्टिव्हाऽऽ आऽऽली होऽऽऽ अंगणी" असा जयघोष करत आऽऽली एकदाची आमची दुचाकी, बरोब्बर ९ महिन्यांच्या प्रतिक्षेनंतर.



ज्यांना ज्यांना माहित होतं ते मुद्दाम येता जाता "काय कधी डिलिव्हरी? ९ महिने झाले ना आता? असले पाणचट फडतूस विनोद करुन हैराण करायचे त्या सगळ्यांना जमेल तिथे जमेल तेव्हा गाठून "झाली हो सुखरुप डिलिव्हरी. बाऽळ बाळंतिण सुखरुप एकदम" अशा थाटात उत्तर देऊन ह्या "डिलिव्हरीची खबर" देऊन झाली.



ती आठवड्याभरात येणार ही बातमी पक्की होताच मी माझं लर्निंग लायसन्स काढून घेतलं.



लेकीचं मला बजावून झालं "आई, तू पटकन शिकून घे हा, मला तुझ्याच मागे बसुन जायचय सगळीकडे. बाबाच्या नाही."



सासुबाईंचं पण कमेंटून झालं "तू आपली शिकून घेच लवकर, मला तुझ्यामागे बसुन मंडळात जाता येईल. ह्याला नको मस्का मारायला दरवेळी. रिक्षाचापण खर्च वाचेल कितीतरी"



"होऽऽ होऽऽ मी शिकणारच" म्हणत त्यांना दिवा स्वप्न बघत तसच ठेवून मी मला शिकवणार कोण पण? ह्याच्यावर विचार करायला लागले.



"मला शिकवायला जमेल तुला?" मी ह्याला विचारताच. सोप्प आहे गं ही काय गिअर्ड व्हेईकल नाही. सायकल येते ना? मग जमेल तुला.



आता आली का पंचईत. सायकल येते ना ला हो उत्तर द्यावं तरी चूक आणि कधीकाळी चालवली होती की हे आठवून नाही तरी कसं म्हणणार? शेवटी "येते रे म्हणजे येत होती लहानपणी तरी. आता सवय सुटलेय म्हणून माहीत नाही" असं उत्तर देऊन मोकळी झाले.



त्यावर "सायकल आणि पोहणं ह्या बाबतीत तेव्हा येत होतं आता विसरले बिसरले असा प्रकार नसतो बाईसाहेब. एकतर येते तरी नाहीतर नाही तरी" असा प्रतिटोला ऐकावा लागला नवरोबाकडुन



तेव्हढ्यात धाकटे बंधुराज नेमके कोणत्या तरी कामानिमित्त आमच्या घरी हजर झाले आणि भाचीकडून "आई टुव्हिलर शिकऽणारेऽऽ" ही बातमी कळल्यावर "तुझ्या आईला, आधी माझी सायकल चालवून बघायला सांग" अशी मुक्ताफळे उधळून मोकळे झाले.



"ही धाकटी भावंडं टपूनच बसलेली असतात नेहमी, मौका मिळताच चौका मारायला" मी मनातल्या मनात धुसपुसत मनातच म्हंटलं कारण तेव्हा नवरा आणि भाऊ अशी युती झालेली होती.



"काय रे हिने सायकल चालवलेय म्हणतेय लहानपणी. हे खरय ना?" ह्याने आता भावालाच साक्षिदार करत विचारलं.



"बहुतेक." त्याने खांदे उडवत उत्तर दिलं आणि मी त्याच्या पुढ्यात ठेवलेल्या चिवड्यावर लक्ष केंद्रित केलं.



इकडे ह्याला शंका यायला लागली त्याच्या उत्तराने. सख्या धाकट्या भावाला नीट आठवत नाही, बहुतेक असं उत्तर येतय म्हणजे नक्कीच दालमे काला है कुछ.

त्याने परत एकदा "बहुतेक म्हणजे?" असं भुवया उडवत विचारलं



"बहुतेक म्हणजे... हे आपलं तशी चालवायची ती. म्हणजे आम्ही दोघेही चालवायचो भाड्याने सायकल आणुन. पण ही आणि हिच्या मैत्रिणी ताईगिरी करायच्या नी मला द्यायच्याच नाहीत जास्त वेळ म्हणून मी आईकडून वेगळे पैसे घेऊन दुसरी सायकल भाड्याने घेऊन यायचो. ह्यांच्या मधे कोण पडेल? पण चालवलेय ताईने तेव्हा. पण घरासमोरच्या रोडवर. गर्दीत कधीच नाही" भावाने साक्ष तर दिली मी चालवलेली ह्याची पण त्यात आणिक स्वत:चं टुमणं पण जोडलं गरज नसताना. म्हणजे लहानपणीच्या ताईगिरीचा सुड तर घेतला पण चिवड्याचीही बूज राखायची म्हणून बाजूही घेतली.



"बरं बरं पण चालवलेय हे तर सिद्ध होतय ना ह्यातून. गर्दीत चालवायला लागलीच नाही कधी तर कशाला जाईन मी गर्दीत" मी माझा राग पुरेसा व्यक्त करत म्हंटलं.



"आणि एकदा समोरुन रिक्षा आल्यावर सायकलला ब्रेक लावायचं सोडून सायकल टाकून देऊन बाजुच्या गटाराच्या पलिकडे लॉंग जंप मारलेलीस. ते आठवतय का ताई?"



ह्या भावांना पण ना नको तेव्हा नको त्या गोष्टी बरोब्बर आठवत असतात.



"असं असेल तर तू आधी सायकलच चालवून बघ. मी नवीन गाडी नाही देणार हातात तुझ्या शिकायला." ह्याने मी नवीन गाडी अशी टाकून उडी मारुन बाजुला होतेय हे इमॅजीन करुन आधीच घाबरुन निर्वाणीचं सांगून टाकलं.



"बरं मग सायकल भाड्याने आणुयात की नवीन?" मी आपलं माझं घोडं जमेल तेव्हढं दामटवत म्हंटलं.



बाजुला लेक उभी होती. तिच्या चेहऱ्यावर "आई शिकणार कधी नी मी तिच्यामागे बसणार कधी?" हे प्रश्नचिन्ह सहज वाचता येत होतं. शेवटी तिच्या परिने तिने "आई मी शिकवते तुला सायकल. सोप्पी असते. माझी सायकल चालवून बघतेस का? त्याला दोन सायडींग व्हील पण आहेत म्हणजे पडणार नाहीस" म्हणत तोडगा सुचवला.



तिच्या सुचनेवर नवरा आणि भाऊ दोघांनाही खुदखुदायला निमित्त मिळालं.



"होऽऽ होऽऽ तसच करावं लागणारसं दिसतय तुझ्या आईला" भावाने पुन्हा एकदा मला चिडवायची संधी साधत म्हंटलं.



"काही गरज नाही तुम्हा दोघांच्याही सल्ल्याची नी मदतीची. आणि होऽऽ नव्यीन ग्याऽडी नव्यीन गाऽऽडी लावू नकोस टुमणं सारखं ठेव तुझी गाडी तुझ्याच कडे. मी शिकेन तिच्याशिवाय." मी म्हंटलं खरं तोऱ्यात पण गाडीशिवाय शिकणार कशी? हा प्रश्न मनात डोकवतच होता.



गणेश मंदीरात निर्माल्य द्यायला गेले तेव्हा समोरच्या दुकानाबाहेर पाटी वाचली "टु व्हिलर ट्रेनिंग... महिलांसाठी खास महिला शिक्षिका. सायकल येत नाही? नो टेंशन."



जे बात्ते! माझ्यासारखीच सायकल न येणारी तरिही टुव्हिलर शिकू पहाणारी जमात ह्या भुतलावावर नव्हे ह्या माझ्या गावामधेच आहे. व्वा व्वा! बरी सोय झाली. आता मी टेचात सांगू शकते दोघांनाही - नही चाहिये तुम दोनोकी मेहेरबानी" असं मनात म्हणत मी त्या दुकानात शिरले.



त्यांचे नियम, फी इत्यादी माहिती करुन घेऊन मी ऍडव्हान्स मनी भरुन तिथून बाहेर पडले ती मनातल्या मनात त्या टुव्हिलवर सवार होऊनच.



तिथे महिलांसाठी खास महिला प्रशिक्षक लिहिलं होतं तरी बाजुला एक स्टार पण काढलेला होता कंडीशन्स अप्लाय सारखा, जो मला इनिशिअल मनी भरल्यावर मग कळला. म्हणजे मीच त्या दिवास्वप्नातून जागं झाल्यावर मग झालेल्या प्रश्नोत्तरांच्या क्लासात कळला. महिला प्रशिक्षिका फक्त फ़ोर व्हिलर साठी आहेत, टु व्हिलर साठी नाहीत.



आता बोंबला मला प्रशिक्षिकाच हवी होती, प्रशिक्षक नको होता. पैसे नॉन रिफंडेबल होते मग म्हंटलं काय फ़रक पडतोय, ट्रेनिंगचं एक सेशन करुन बघुयात झालं.



मनातल्या मनात गाडी चालवतच घरी आले. आल्या आल्या लेकीला नी साबाईंना ट्रेनिंगचं सांगून झालं. दोघींनीही पुन्हा एकदा गाडीवर माझ्यामागे बसून इथे तिथे जायची स्वप्न बघायला सुरुवात केली.



आधी ह्याला सांगणारच नव्हते, म्हंटलं फायनल शिकून झालं की मगच "ल्ले अब बोल" स्टाईल मधे सांगूयात. पण पोटात माईना म्हणत त्यालाच काय पण भावालाही सांगून झालं.



"क्काय? टुव्हिलर साठी शिक्षक? पैसे वर आलेत तर मला दे" दोघांचीही रिऍक्शन एकच म्हणे आम्ही शिकवलं नसतं का?



"अरे मग त्या दिवशी का खदा खदा हसत मला कोपरखळ्या मारत होतात. म्हणे सायकल शीक आधी. म्हणे नव्यीन ग्याडी नाही देणार पाडायला"



"किती भरलेस पैसे?"



"१०० रुपये" मी म्हंटलं



"नशीब, आता काहीतरी कारण सांगून पुढे ढकल ट्रेनिंग नी बाकीचे पैसे नंतर देऊ म्हणून टाळ. मी शिकवतो तुला" इती नवरोबा.



ट्रेनिंग सुरु व्हायला तसही आठवडा होता म्हंटलं बघुयात आठवडाभरात काय दिवे लागतायत म्हणत मी पण तयार झाले.





दिवस पहिला, आम्ही गाडी घेऊन त्यातल्या त्यात कमी गजबज असलेल्या रस्त्यावर श्रीगणेशा करायला गेलो. बेसिक माहिती घेऊन मी अटेंशन मधे बसले पुढे, हा पिलीयन रायडर झाला. मी ऍक्सलेटर रेझ केला आणि झुऽप्प गाडीने जो पिक अप घेतला त्याने मी जी तंतरले त्यामुळे ह्याच्या अग स्पीड कमी कर ह्या सांगण्यावर मी ऍक्सलेटर चुकून उलट्या दिशेने फिरवून स्पीड वाढवला. त्याने पटकन ब्रेक दाबून कंट्रोलमधे आणायचा प्रयत्न केला पण तोपर्यंत आमचा गाडीसकट दुबुच्चा झालेला होता. आम्हाला आणि गाडीला तीट लागली होती. मग एकदा कोणाचा तरी सल्ला आठवून बॅलन्स जमे पर्यंत ह्याने नुसतीच गाडी ढकलायची मागून नी तो लेकीला सायकल शिकवताना कसं मागे मागे पळतो सायकल धरुन तसं करुन बघितलं.



आजुबाजुला हा फुकटातला सिनेमा बघायला प्रेक्षक जमू लागले तसं आम्ही घरचा रस्ता धरला. ह्याने पुन्हा एकदा "सायकल आणायची का खरच" असं काकुळतीला येऊन विचारलं.



पुढचे दोन दिवस हातापायाला लागलेल्या तीटीवर औषध लावण्यात गेले.



मग बंधुराजांना ताईचा पुळका आला.



"ताई, एमायडीसीमधे जाऊ, मी शिकवतो तुला. जमेल जमेल" असा धीर दिला त्याने आणि मला अगदी अगदी उचंबळून आलं लग्गेच कानात "ओवाळिते मी लाडक्या भाऊराया.. वेड्या बहिणीची रे वेडी माया" अशी प्रेमळ प्रेमळ गाणी वाजायला लागली.



एमायडीसीतला पहिला दिवस हाताला धरुन मुळाक्षर गिरवण्यात गेला. तिथे कोणी ओळखीचं नव्हतं म्हणून फुकट्या प्रेक्षकांना तुच्छं कटाक्ष टाकून हुडुत करणं शक्य होतं.



दोन दिवस बरे गेले मग कधी त्याला काही काम आलं कधी मी वेळ नाही च्या फेऱ्यात अडकले मग पहिले पाढे पंचावन सारखी गत झाली.



मध्यंतरी सुटलेल्या पोटाकरता व्यायाम करण्याचा सल्ला बऱ्याच ठिकाणाहून आला. पोहायला येत नाही, जीममधे जायला वेळ नाही ह्या आणि अशाच सबबीं मुळे एक एक करुन दिलेले सल्ले फोल ठरवले गेले.



त्यातल्या त्यात "चालणे" हा सर्वात स्वस्त आणि मस्त व्यायाम असल्याचा सल्ला बऱ्याच मंडळींनी दिल्याने आणि अर्थातच त्याकरता मला मुद्दाम स्कील्ड एफर्टस घ्यावे लागणार नसल्याने मी त्यांच्या सल्ल्याला मान देण्याकरता सगळीकडे शक्यतो चालत जायचा निश्चय केला. तसही दसऱ्याला काही नवा निश्चय करावा म्हणतात. पण आता आली का पंचाईत, गाडी शिकणार कशी? कारण जर गाडी चालवायला शिकले तर चालवायचा मोह होणार. चालवायचा मोह झाला की मग चालण्याच्या निश्चयाला सुरुंग लागणार. चालण्याचा निश्चय मोडला की मग पोट कमी कसं होणार?



तसही सध्या आमच्या घरात पहावं तेव्हा "चाऽलं बाऽऽई चाऽऽल राधे चाऽऽल" हे गाणं वाजत असतं. आणि मी मगाशीच नाही का सांगितलं गाण्याचे आमच्याशी असलेले लागेबांधे वगैरेऽऽऽ. म्हणून सध्या ही "राधा" चालतेय चालतेय.



तेव्हढ्याकरता केवळ मी माझ्या गाडी शिकण्याच्या इच्छेला ब्रेक लावायचं ठरवलय सध्या. अहो! गाडी काय कधीही शिकता येईल, व्यायाम महत्वाचा. काय बरोबर ना?

(purva prasiddhi: deepajyoti diwali 2011)

बुधवार, १२ ऑक्टोबर, २०११

कानगोष्टी


लाईफ मे थ्रील होना मंगताय? काSय खरंS की नाही? काय आपलं तेच तेच अळणी अनुभव घेत घेत जगायचं? तर आमच्याही लाईफमधे हे थ्रील थ्रील म्हणतात ते नक्की काय असतं ह्याचा अनुभव द्यायला आणि आमच्या अळणी अनुभवांना स्पायसी बनवायला एका सापाने "सारे समय केवल महिलाओंके लिये" असं लिहिलेल्या लोकलच्या डब्यामधे शानदार एन्ट्री मारली.


झालं असं की पारसिकचा बोगदा पार होत होता.कानात बसलेले दडे नुकते कुठे सुटत होते.
काही बाया, माता, भगिनींची "मिठे सपनोंकी गुड नाईट दोस्त" मोड मधून "जागो ग्राहक जागो" मोड मधे बदली होत होती. काही जणी रिझर्व्ह केलेल्या सिट वर हुश्श करत टेकत होत्या. काहींचं हॅ हॅ नी हु हु संपत नव्हतं तर अजून काहींचा कोजागिरी स्पेशल भेळ हादडण्याचा कार्यक्रम यथास्थित चालू होता. आणि अस्मादिक लवकर उतरता यावं म्हणून पॅसेज मधून बाहेर पडून दाराकडे यायला कुच करत होते.
तेव्हढ्याऽत ह्या हिरोची एन्ट्री झाली. एन्ट्री झाली पहिल्या किचन मधे (किचन नावाचा फन्डा लक्षात नसेल तर ह्याच्या आधीचा "सारे प्रवासी गाडीचे" हा लेख वाचा लोक्स)


तर मुद्दा किचन नसून मुद्दा आहे "साप" नामक हिरोची वादळी एन्ट्री. ती ही खच्चून भरलेल्या गाडीमधे.
इकडे त्याने प्रवेश केला नी तिकडे सगळ्या साळकाया माळकाया "आऽऽऽई गSSSS, ईईईईSSS, बाऽऽऽप रे वाचवाऽऽ, हिऽऽहीऽऽहि, आऽऽऽऽ" असे वेगवेगळे आवाज काढून आपला सहभाग नोंदवत होत्या.
अर्थात आम्ही तिसर्‍या दरवाजातल्या किचन मधे असल्याने आधी हे चित्कार कशासाठी तेच कळत नव्हतं. कळेकळेपर्यंत गाडीने दिवा सोडलं होतं आणि अवघ्या ५ मिनिटात गाडी डोंबिवली स्थानकात शिरणार होती.
तर कळलं असं होतं ते ही कानगोष्टी करत यावं तसं, की साप नामक जीव पहिल्या किचन मधे आलेला आहे. सर्वात आधी आरोळ्या आल्या, मग सगळ्या बायका बाकावर उभ्या राहिलेल्या दिसल्या. मग कन्फर्म्ड चा शिक्का कोणीसा मारला त्याच्या अस्तित्वावर.

हळू हळू तो साप पहिल्या किचन मधून "एक्स्क्युज मी" म्हणत मार्ग काढत मधल्या दरवाजापर्यंत पोहोचला असावा. कारण तोपर्यंत मधल्या कंपार्टमेंट मधून नानाविध चित्कार ऐकू यायला लागले.

कम्माल आहे ह्या सापाची. रिअल हिरो आहे की हा. मला ज्या गर्दीच्या ट्रेनमधे एका किचन मधून दुसर्‍या किचन पर्यंत जायला सिएस्टी ते ठाणा इतका काळ धडपडावं लागतं तिथे ह्या सापाने निव्वळ दोन मिनिटात हे अंतर पार केलं? मान गये बॉ, साप को और "उसकी" पारखी नजर को. उसकी म्हणजे ज्या बाई/माता/भगिनी/मुलीने त्या सापाला स्वतःच्या डोळ्यांनी बघितलं तिच्या पारखी नजर बद्दल लिहिलय मी.

साप अशाच वेगाने पुढे पुढे येत राहिला तर डोंबिवली येईपर्यंत तो आमच्या किचन पर्यंत नक्कीच येणार म्हणत आमच्या किचन मधेही नानाविविध चित्कार काढून बघितले भगिनी माता वर्गाने.

नुसते चित्कार नाही त्या जोडीला आईंग उईंग करत आपल्या अंगावर सापच पडलाय असा अभिनय करत त्यांचं जे मागे मागे येणं होतं ना त्याने माझ्या सारख्या बुटक्या वांग्याचे पार हाल झाले. घामट्ट वेण्यांच्या नी अंगाच्या वासात मी पार दाबली गेले. शेवटी मी ही इतरां प्रमाणे बाकड्याचा आधार घेत वरती उभं रहाणं पसंत केलं आणि मोठ्ठा श्वास घेऊन माझ्या गुदमरलेल्या जीवाला सावरलं.

"अरे इस आईंग उईंग से साप क्या चित्ता भी भाग पडेगा डर के मारे" वर उभ्या राहून आम्ही खाली उभ्या असणार्‍यांना बोलून घेत होतो.

त्याही "निच्चे खडे हो जाओ ना डर नही लग रहा है तो" असं आम्हाला चिडवून घेत होत्या.

"च्यायला जागा ठेवाल तर ना उभं रहायला. पार चेंगरुन टाकता आम्हाला." माझ्या सारखं एक बुटकं वांग करवादलं.

इतक्या सार्‍या उलाढालीत तो साप अधून मधून बायांच्या किंचाळण्याने आपलं अस्तित्व दाखवत होता.

माझ्या शेजारी उभी असलेलीची एक मैत्रिण होती पहिल्या किचनवाली. तिला थेट भेट सारखा आखो देखा हाल विचारायला फोन लावला तिने. तर तिच्या कडून कळलं साप दिड दोन वीत आहे म्हणे..

लग्गेच ही ब्रेकिंक न्युज ब्रॉडकास्ट करे पर्यंत दुसर्‍या कंपार्टमेंट मधे असलेल्या मैत्रिणीकडून तिच्या सखीला फोन आला त्यात कळलं "साप म्हणे ६-७ फ़ुट लांब आहे"

बोंबला आता सगळेच बाकधारी झाले. गाडीने कोपर पार केलं नी दोन एक मिनिटात गाडी डोंबिवलीला पोहोचली. एकदाची गाडी ठेशनात आली. उतरताना पुसटसं ऐकू आलं "साऽऽप नाय काय उंदीर आहे उंदीर.."

ह्या सर्व प्रकाराने कानगोष्टींचा खेळ आठवला. ह्या प्रकारच्या झालेल्या कानगोष्टींमुळे अफवा कशा पसरतात वेगाने त्याचा मात्र अनुभव आला. नशिबाने ह्या आरड्या ओरड्याने कोणी घाबरुन उडी मारली नाही गाडीबाहेर. जीव प्यारा तर सगळ्यांनाच असतो. ट्रेन मधे जंप करुन सीट कशी पकडायची हे कोणालाच शिकवावं लागत नाही. पण अफवा कशा पसरवू नयेत किंवा अफवांना कसं बळी पडू नये हे मात्र शिकायलाच हवं हे समजलं.

आणि म्हणूनच ह्या कानगोष्टीमुळे उतरता उतरता मनात आलं आधी साप होता डोंबिवली पर्यंत त्याचा उंदीर झाला आता "हेऽऽ राम कल्याणला जाईपर्यंत त्या जादुगाराने झुरळाचं रुप नाही घेतलं म्हणजे मिळवलं."

शुक्रवार, ७ ऑक्टोबर, २०११

सजले रे क्षण माझे.....

"Passengers your attention please....."

"यात्रीओंसे निवेदन है.."

"प्रवाशांनी कृपया इथे ..."

अस तीन भाषांतुन ओरडत निवेदिका, बहुतेक रोजच लेट येणाऱ्या लोकल ट्रेन्स बद्दल "असुविधाके लिये खेद है" चं तुणतुणं वाजवत असते.

लोकं प्लॅटफॉर्म वर उभं राहून रेल्वे व्यवस्थापनाच्या नावाने खडे फोडत असतात.

पावसात काऽय तर म्हणे पाणी तुंबून ट्रेन्स बंद
हिवाळ्यात काऽऽय तर म्हणे धुक्यामुळे पुढचं काही दिसत नाही म्हणून ट्रेन लेऽट

ते गाणं लहानपणी म्हणायचो ना ..

"घड्याळात वाजला एक
आईने केऽला केक
केऽक खाण्यात एक तास गेलाऽ
मी नाही अभ्यास केऽलाऽऽ"

असं प्रत्येक तासा तासाचं कारण वेगळं असायचं.. तस कारणं नसतील नेहमीची त्यावेळीही हे रेल्वे कर्मचारी गाडी लेट करायला

"कारणं शोधण्यात एक तास गेला
म्हणूनच आज लेऽट झालाऽऽ"

असं म्हणत असावेत.

त्यांची कारणं, आमचं त्यांच्या नावाने खडी फोडणं इतकं अंगवळणी पडलय आता की ह्यापेक्षा वेगळं काही चांगलं घडलं तर आनंदाने हर्षवायु वगैरे होईल की काय एखाद्या प्रवाश्याला असं वाटतं.

मुंबईची लाईफलाईन म्हणतात हिला. इथल्या चाकरमान्याची रोजची सकाळ आणि संध्याकाळ घड्याळाच्या काट्या बरोबरच हिच्याही बरोबर बांधलेली असते. कट्टर प्रवाश्याकरता इथली ७.३९ ची लोकल म्हणजे ३९ चीच तिचा उच्चार चुकुनही तो ७.३५ किंव ७.४० असा करणार नाही, राऊंड फिगरचा नियम इथे लागत नाही. सेकंदभराचा फरकही डोक्याला चालत नाही, मग भलेही ट्रेन स्वत:चं वेळापत्रक कोलमडवू दे. आम्ही कधी आमचं वेळापत्रक कोलमडू देत नाही (निदान ट्रेनची कागदावरची वेळ कोणती? हे लक्षात ठेवण्याच्या बाबतीतलं तरी)

तर अशी ही आमची लाईफ लाईन आमच्या लाईफ मधले आमचे आनंद, दु:ख, राग सारं काही आमच्या सकट आपल्या पोटात घेऊन धावणारी.

केळवण ते डोहाळजेवण आणि नोकरीतल्या बढतीच्या पार्टी पासून ते सेवानिवृत्तीच्या सेन्डॉफ पर्यंत सगळ्या सोहळ्यात आमच्या बरोबरीने मिरवणारी.

"आऽऽऽज विसरु नकोस हऽ संध्याकाळी ६.३६ नेहमीचा डबा." सखीला आठवण करुन देताना ती ही धावता धावता नोंदवून घेत असते हे सारं.

गणपतीत ती ही आमच्या बरोबरीने बाप्पाच्या आरत्यांमधे रमते. नवरात्रातले नऊ दिवस वेगवेगळ्या रंगांमधे ती ही रंगुन जाते, आमच्या सोबत अंबेचा गजर करते. भोंडल्याची गाणी म्हणते. खिरापतीला काऽऽय ग? च्या खेळात ती ही आमच्या बरोबरीने सहभागी होते.

नावरात्रातले अष्टमी पर्यंतचे दिवस असेच जातात देवीच्या गजरात आणि नवमी उजाडते ती एका वेगळ्या ढंगात.

नवमीला ट्रेन लेट झालीच जरी ५-१० मिनिटांनी तरी नेहमीचा प्रवासी शिव्यांची लाखोली वहात नाही.
की असुविधाके लिये खेद है... ह्या निवेदनाची वाट बघत नाही.

कारण आजचा दिवस ह्या "लाईफ लाईनच्या" लाईफ मधला ही खास असतो. आजच्या दिवशी नेहमीची चीडचीड, घड्याळाची मिनिटा मिनिटाची बांधिलकी, लेट मार्क सारं सारं थोड्यावेळासाठी बाजूला ठेवून चाकरमानी ह्या लाईफ लाईनला सजवण्यात गर्क असतो. दसरा सण हसरा म्हणत दुसऱ्या दिवशी येणारा दसरा लोकल करताही हसरा क्षण घेऊन आलेला असतो.

ह्या दिवशी ती तोरणं बांधून दिमाखात प्रवास करते. प्रवासाच्या आधी मोटरमनच्या हस्ते नारळ फोडला जातो. एरव्ही तावातावाने "ह्या रेल्व्हेवाल्यांना आपल्या हातचा प्रसादच द्यायला हवा" म्हणणारी जनता आज त्यांना खरोखरीचा खोबरं पेढे असा प्रसाद वाटत असते.

हे सारच त्या लाईफ लाईनचं आपल्या आयुष्यात असलेलं महत्व आधोरेखीत करणं असतं की कधी तरी दगडफेक वगैरे करुन, तिच्या अंगावर स्वत:चं नाव कोरुन, प्रेमाचे बाण गोंदवून, घाण करुन तिला विदृप केल्याचा तो पश्चात्ताप असतो कोण जाणे!

ती मात्र सारं काही नेहमीसारखच पोटात घेऊन धावत रहाते.

माझ्या दिवसाची सुरवात मात्र एकदम प्रसन्न होऊन जाते तिचं असं सजलेलं रुपडं बघून.