काळीज झालं फरार

काल रातीला लिहून चिठ्ठी

काळीज झालं फरार

पोलीस पाटील तुमीच सांगा

कुटं करु तकरार

झोप उडाली दिवसाची अन् 

राती ताल जुळंना

चाळ बोलती, त्यांचं गाणं

जीवास या उमजना

मोहीत झाले. मन हे भुलले

झाले बघा पसार

पोलीस पाटील तुमीच सांगा

कुटं करु तकरार

कोरड पडली, मनास अन् 

तापली बघा हो काया

औसद तुमच्या पाशी, यावे

तुमी लवकरी राया

 

फित्तूर काळीज, गेलं तोडून

देहामधील करार

पोलीस पाटील तुमीच सांगा

कुटं करु तकरार

ती मी नव्हेच

ती, संवेदनशील कलाकार वगैरे
मी? प्रॅक्टिकल रुक्ष स्वार्थी वगैरे
ती, गाते नाचते भाव प्रकटते
मी? अभावानेही व्यक्त न होते
ती, नि:शब्दालाही वश करते
मी? शब्दांमधेही चाचपडते
ती, मोत्याचे दाणे पेरते
मी? उगवेल ते आपलं म्हणते
ती, देहात अडकूनही मुक्त
मी? मुक्त असूनही बांधलेली
ती, अस्वस्थ झाली कि साद घालते
मी? तिच्या अस्वस्थतेला वाट देते
ती, मग येते माझ्या स्वप्नात कधीकधी
मी? मग उतरवते तिची स्वप्न कधीकधी
ती, व्यक्त होऊन माझ्यापाशी, परत रिती होते
मी? तिच्या व्यक्त होण्याला माझी कविता म्हणून मोकळी होते
ती,  त्यावरही कधी आक्षेप घेत नाही
मी? स्वार्थी असले तरी इतकीही धाडसी नाही
म्हणूनच आज हे मान्य करायला हवेच
माझ्यातच रहात असली तरी
ती मी नव्हेच

In the gloomy days

If the days are gloomy
If u are doomy
if nothing seems right
& you lost a ray of light
Just hang in my dear
You may shade a tear

Don't pretend to be happy
some days are just sappy
Its ok to feel sad
Its ok to be mad

Don' put pressure
to be optimistic
pretence is harmful
than being pecimistic

this too shall pass
This is just a phase
If days can be gloomy
there can be happy days

Trust issues animal phobia lalya and I

मला प्रचंड ॲनिमल फोबिया आहे

तसे इतरही बरेच फोबिया आहेत जसं Dance-o-phobia, Dentophobia वगैरे वगैरे. Dentophobia तर इतका कि मी अगदीच असह्य झाल्याशिवाय dentist गाठत नाही. Stich in time saves nine वगैरे मला पाठ आहे आणि वेळेवर आठवतही फक्त ते या अशा फोबिया केसेस मधे वळत नाही. एकदा तर रुट कॅनलने दाढ वाचेल अस निदान होऊनही केवळ त्या डेंटिस्टच्या चेअरवर किमान तीन वेळा बसाव लागेल म्हणून मी एका सिटिंगमधे होणारा पर्याय निवडून "काढून टाका ती दाढ" अस म्हणत आमच्या जुन्या फॅमिली डेंटिस्टना हैराण केलं होतं.

तर असो ते डेंटोपुराण. ॲनिमल फोबिया हा त्याहून वरच्या लेव्हलचा आहे. लांबून मला प्राणि दया, ओह छो छ्विट वगैरे म्हणायला जमतं. मी ॲनिमल हेटर नाहीये पण त्यांची भिती इतकी आहे कि मी आणि ते एका खोलीत एका घरात एका सर्कलमधे आलो तर मी गायब व्हायच पोशन आहे का शोधते. बुद्धीबळ खेळाव तस मी इकडून गेले तर चेक मेट टळेल कि तिकडून या विचाराने रेस्टलेस होते.

लेक तर प्रचंड प्राणीप्रेमी. तिला कुत्रा मांजर घरात आणायचय कधीचं. खरतर तिला आवडणारा प्राणी आहे 'फॉक्स', पण आईच्या फोबियाची कल्पना असल्याने ती तो पाळूया का अस उघड उघड विचारत नाही इतकच.

तस अजूनही मी तिला कुत्रा मांजर पाळायला ग्रीन सिग्नल दिला नसला तरी कधीच मनात होतं कि हे अस इतकं घाबरणही काही बर नव्हे. 

आज सकाळी चालायला गेले तेव्हा आमच्या कॉलनीतला लाल्या कुत्रा स्वागताला गेटवरच होता बागेच्या. एरव्ही लाल्या तसा शांती प्रिय आहे म्हणे पण आमच्या शेजाऱ्याने त्याच्या लाडक्या माणसाच्या खांद्यावर हात ठेवला होता तेव्हा शेजारी त्या व्यक्तीवर अटॅक करतोय अस वाटून म्हणे लाल्या शेजाऱ्याला चावला होता. त्याच्या गैरसमजाची शिक्षा शेजाऱ्याला आणि भितीत वाढ मात्र माझ्या असा लोचा असताना लाल्या एकदम समोर कि आला आज. मी श्वास रोखून इकडून चेकमेट टळेल कि तिकडून या विचारात आणि लाल्या मात्र माझ्या गार पडलेल्या हाताला नाक लावत उभा तिथे.

मनाचा हिय्या करुन मी त्याच्या डोक्यावरुन हात फिरवला (ज्याला हा फोबिया आहे तोच जाणेल हे हिय्या करण म्हणजे खतरों के खिलाडीची अंतीम फेरी गाठण्यासारख आहे)

थोडावेळ लाल्याने असे लाड करुन घेतले. हाताचा वास घेऊन झाला आणि मग लाल्याशेट माझ्या पायाला टेकून उभे राहिले. मी जागा बदलली कि परत येऊन पाठ टेकून तोंडाने ऊम्म म्हणत माझा हात डोक्यावर फिरायची वाट बघत लाल्या तिथेच उभा. अस थोपटून घेणं आवडल्याच आणि त्याने माझ्यावर विश्वास टाकल्याच त्याच्या बॉडी लॅंग्वेजमधून कळत होतं. 

विश्वास टाकण्यावरुन आठवलं, I have developed trust issues over couple of years. म्हणजे पूर्वी मी "चोरी सिद्ध होई पर्यंत समोरच्याला क्लिनचिट द्यायचे किंवा बेनेफिट ऑफ डाऊट वगैरे" आता "चोर नाही सिद्ध झाल्यावर व्यक्ती ट्रस्टेड लिस्टमधे शिफ्ट होते"  आणि हे अंध विश्वास ते डोळस विश्वास असं हेल्दी ट्रान्झिशन नाहीये हे नक्की. लोकं याला अनुभवाने आलेलं शहाणपण म्हणोत पण एका पॉईंटला मला असा स्वभाव होत जाण्याची भिती वाटते. I was optimistic and I wanted to be optimistic by heart mind and brain. बऱ्याच जणांना वाटतं मला खूप मित्र मैत्रिणी आहेत. माझं फ्रेंड सर्कल खूप मोठ आहे. I can easily mingle with all पण हे तितकही खरं नाहीये. म्हणजे मी माझ्यात बरीच कुंपणं घालून घेतली आहेत. बरेच ओळखदेख असलेले हे अगदी बाह्य वर्तुळात असतात. या कुंपणाच्या अलीकडे असलेले तसे कमी आहेत आणि त्याही आत अगदी close to heart असलेल्यांची संख्या अजूनच कमी आहे. काही गेट्स तर अशी आहेत ज्याला कुलूप लावून  किल्ली मी स्वत:च लांब फेकून दिलेय समुद्रात.

इतके ट्रस्ट इश्यू मला असताना लाल्या मात्र नुसत्या दोन मिनिटाच्या थोपटण्याने माझ्यावर विश्वास टाकून मोकळा झाला पण. माझ्याकडून धोका जाणवला तर लाल्या मला कधीही इंजेक्शन घ्यायची वेळ आणू शकतो पण मी धोकाच देईन अस मानून तो विश्वास टाकायच थांबवत तरी नाहीये.

ॲनिमल फोबियावर काम करायल सुरुवात करताना लाल्याने मला जाणवून दिलं कि u can trust anyone because u have the power to bite and fight if required. ;) 

कविता

थोडी थोडी जमलेली
थोडी थोडी फसलेली
एक कविता उगाच
रंग शाईचे ल्यालेली

आच लागली लागली
कढ आली, उतू गेली
उतू जाता जाता तिची
एक कविताच झाली

झाली कोरडी कोरडी
उन्हामधे करपली
वाफ होऊन कविता
हवेमधे मिसळली

पुन्हा पाऊस होऊन
मातीमध्ये ती रुजली
एक कविता वेडीशी
मला नव्याने भेटली

थोडी थोडी आकळली 
थोडी कोडंच भासली 
एक कविता मनाचा
तळ गाठून बसली  

अनुबंध

तुझे माझे अनुबंध
बकुळीचा जणू हार
सुकलेल्या क्षणांना ही
येतो सुगंध अपार

कढ कोंडते जे आत
बने त्याचेही अत्तर
गंधाळतो देह सारा
मनी तुझाच जागर

मन कोरडे कराया
केली रिती मी घागर
आठवांचा कढ येता
पुन्हा पाझरे पाझर

पुन्हा रुजते नव्याने
पुन्हा येतसे बहर
पुन्हा सुकती नव्याने
पुन्हा उमले अत्तर

काय म्हणू या नात्याला?
तू प्रश्न, तूच उत्तर
जीवाशीवाचे हे बंध
इथे नुरते अंतर

तिची कथा

'धबधब्याखाली दहा वाजता. Belated celebration..' इतका तूटक निरोप कोणी देत का? पण या मन्याच सगळं असच असत. मोजकच बोलणार आणि नेमकच बोलणार. बर जमत याला अस नाहीतर मी, अघळपघळ. एका वाक्यातल्या उत्तराकरताही अख्ख पानभर खरडणार. बरं निरोप धाडलान तसं उत्तरही ऐकून जायच ना माझं? ते नाही. पलट निरोपाची काही सोयच नाही. स्वत: जाऊन उभा राहील तिथे डॉट दहाला. प्रॉब्लेम माझाच आहे. त्यात इतर कोणता दिवस असता तर ठिक होतं. आज जमवायच जरा कठीणच आहे. घरात पाहुणे जमलेत. बाबा तिकडे बाहेर हॉलमधे
 व्यवस्था बघतायत. आईला आज किचन पुरुन उरणार आहे. पिंट्याची एकट्याची धावपळ सकाळपासून, आई म्हणे अरे जरा दूधवाल्याला फोन कर आणि दोन दिवस जास्तीच दूध टाकायला सांग. बाबा म्हणे, पिंट्या गुरुजींना फोन कर. सामानाची यादी चेक कर.  मी आपली घरात एका कोपऱ्यात बसून आहे. मला तिथून उठून जायची परमिशन नाहीये किमान पुजा होई पर्यंत तरी. सोवळ ओवळ एरव्हीही असतच आजीच पण आता जरा जास्तच काक नजर तिची सगळ्यांवर. आई दिव्यात तेल घालायला आली तेव्हा तिचा उजवा डोळा लवतोय का बघायची उगीचच इच्छा झाली. तितक्यात सुमाक्काने आईला हाक मारली. "मावशी या दोन दिवसाच्या भाज्या निवडून ठेवल्यात. निघू मी?" म्हणत आईच्या चहा तरी घेऊन जा या वाक्यावर मानेनेच नको म्हणत आजीने टोकायच्या आत निघूनही गेली. आजीच्या तावडीत सापडती तर वाटच होती तिची हे गो काय नखरे केस बांधून ना कराव काम अस वर ऐकाव लागल असत तिला. पण आज ती होती म्हणून आईला मदत तरी होत होती. माझा इथे बसून काहीही उपयोग होण्यासारखा नव्हता तसाही.  पण इथून निघायचीही परमिशन नव्हती. हे सगळ मन्याला सांगायच होतं पण
आहे कुठे तो इथे?तो जाऊन बसला असेल तिथे धबधब्याखाली.

समोर असता तरी म्हणाला असता "ना माझा विश्वास आहे या सगळ्यावर ना माझ्या घरच्यांचा"
विश्वास तर माझाही नव्हता रे पण तरी का कोण जाणे पाय निघत नाहीये इथून. पहिल्यांदाच ऐकाव वाटतय घरच्यांच. कोपऱ्यात बसून का होईना पण हे सगळं  बघाव वाटतय.
पण हे सगळं बोलायला भेटायला तर हवा तो. तो तर आत्तापर्यंत पोहोचला असेल तिथे धबधब्याखाली.
नेहमीची सवय आहे हि त्याची. त्यादिवशीही असच केल त्याने. एक sms तेव्हढा केला हा असाच आजच्यासारखा 'धबधब्याखाली १० वाजता see u - love'

त्याला आमची प्रपोज ॲनिव्हर्सरी त्याच स्पॉटला साजरी करायची होती जिथे त्याने प्रपोज केलं होतं.

पावसाने जोर धरला होता आई म्हणाली होती नको बाहेर पडूस आज. जीव घाबरा होतो अशा पावसाने त्यात उजवा डोळा फडफडतोय सकाळपासून.
आई ग कसल्या अंध्रश्रद्धा बाळगून आहेस म्हणत हसून आलेच जाऊन म्हणत निघाले ॲक्टिव्हा घेऊन.

दोन गल्ल्यापुढे मन्याला पिक अप केलं. पाऊस वेड्यासारखा कोसळत होता. मन्या माझ्या कानात काहीतरी बोलत होता. काहीतरी इंटिमेट असं. पावसाच्या आवाजात शब्द नीट कळत नव्हते. धबधबा आता अगदी जवळ आला होता. समोरच्या उजव्या वळणावरुन एक अर्धा किलोमीटर आत गेलं कि आलाच धबधब्याकडे जाणारा रस्ता. उजव्या वळणावर गाडी व्यवस्थित इंडीकेटर देऊन वळवली मात्र समोरुन एक ट्रक इतक्या झपकन आला कि धस्स झालं एकदम. तिथेच थांबाव लागलं. गाडी स्किड झाली. ट्रकवाला आमच्या समोरुनच पळून गेला. बऱ्याच वेळाने त्या रस्त्याला गाडी आल्यावर मदत मिळाली. आमचं सेलेब्रेशन अर्धवटच राहिलं. तेच साजर करायला तो  भेटायचा निरोप. मन्या जाऊन पोहोचला असणार खात्रीने. पण मी कशी निघू इतक सगळ होऊन गेल्यावर आई बाबांना न सांगता ते हि माझ्याच दहाव्याची तयारी सुरु असताना. मी नाही निघू शकत. सगळं आटपेपर्यंत, गुरुजी असेपर्यंत, आईचे अश्रू सुकेपर्यंत.. पिंट्या कर्ता होई पर्यंत.