अ‍ॅनीव्हर्सरी

१५ नोव्हेंबर २०१२

फारच वा‌ईट झालं.
हो ना! चेहरा डोळ्यासमोर येतो तिचा अगदी
नुकतच लग्नं झालेलं बिचारीचं. लग्नाचा अल्बम घे‌ऊन चढलेली म्हणे ती. अल्बम राहीला आत आणि ही बाहेर एका क्षणात
छे! कठीण झालय सगळच आजकाल
गर्दीच इतकी वाढलेय. बरं डोंबिवली ट्रेन्स सोडाव्यात ना जास्तीच्या ते नाही. मग सगळे त्या मस्टरसाठी करतायत आटापिटा पाच नंबरवरुन चढण्याचा.
नाहीतर काय? अजून किती बळी गेल्यावर प्रशासनाला जाग येणार आहे देव जाणे
------------------------------------------------

१३ नोव्हेंबर २०१३

गेल्या महिन्यात परत आपल्या ट्रेनमधून कोणीतरी पडलं ना? मला हर्षू म्हणाली काल.
हो गं. ९.०३ ला वर्षभरात झालेला हा तिसरा अपघात. स्टेशन मास्तरांना जादा गाड्या सोडण्यासाठी निवेदन दे‌ऊन पण आता सहा महिने उलटून गेले. आपल्याला यांच्या मागे लागायला वेळ नसतो ना याचा फायदा घेतात सगळे.
ह्म्म! खरय गं.
तू का येत नाहीस गाडीला सकाळी?
उशीर होतो आजकाल. पण ये‌ईन उद्या नक्की. चेन्न‌ई ट्रिपचा खा‌ऊ पण घे‌ऊन ये‌ईन येताना.
खा‌ऊ विसरलीस तरी चालेल एकवेळ पण साखरपुड्याचे फोटो नक्की आण
हे!हे! हो नक्की आणेन.
१३ नोव्हेंबर २०१३
उद्या ऍनिवर्सरी आहे मॅडमची. काय मग यंग अन्ड ब्युटीफ़ूल लेडी. काय हवय गिफ्ट आपल्याला?
गिफ़्ट नेहमीचच, फक्त माझ्या वयाला साजेसं हवं बस इतकच!
जशी आपली आज्ञा मॅडम
------------------------------------------------

१४ नोव्हेंबर २०१३

विश यु अ व्हेरी हॅप्पी ऍनिवर्सरी डि‌अर. ऍन्ड हि‌अर कम्स यु‌अर प्रेझेन्ट ....

----------------

१५ नोव्हेंबर २०१३

काल नव्हतीस ना ट्रेनला तू? काल तो हर्षूचा गृप आहे ना? त्यांच्या गृपमधली एकजण अपघातात गेली. ट्रेन एकतर लेट होती. त्यात ती लटकत होती. हातात तिच्या साखरपुड्याचा अल्बम होता म्हणे. एका क्षणात काय झालं कळलच नाही. गर्दीचं प्रेशर होतं की तिला चक्कर आली काय माहीत. तिचा रॉडला पकडलेला हात सुटला आणि ती एकदम बाहेर फेकली गेली. तिचा अल्बम तसाच फ़ुटबोर्डच्या अलिकडे पडला.
फ़ारच वा‌ईट झालं गं. गेल्या एक दिड वर्षातली ही चौथी केस त्याच ट्रेनमधली.
काय उपयोग निवेदनं दे‌ऊन? अजून किती बळी गेल्यावर प्रशासनाला जाग येणार कोण जाणे?

--------------------------------

१३ नोव्हेंबर २०१४

उद्या तुम्हा दोघींची ऍनिव्हर्सरी ना ग?
होऽऽ होऽऽ यावर्षी दोघींना गिफ़्ट पाहीजे. ते ही सेपरेट
जशी आपली आज्ञा मॅडम!

गोष्ट तिची माझी - अगदी तिळा एव्हढी -२

गोष्ट तिची माझी - अगदी तिळा एव्हढी -२

"मी खूप्पच लक्की आहे आई" पाठीमागून येऊन मला मिठी मारत लेक उद्गारली.

आता नक्की कोणत्या मागणीला तोंड फूटणार आहे असं मनातल्या मनात म्हणत मी आपलं नुसतच "होऽऽ का रे बंड्या माझ्या" म्हणत तिला पोटाशी ओढून घेत विचारलं

"तुझ्यासारखी आई मिळाली ना मला, म्हणून"

नक्की काय असावं ह्या म्हणण्यामागे? तिच्या डोळ्यात वाचायचा प्रयत्न केला खरा मी पण तिथे तसा काही बेरकीपणा दिसला नाही.

"तू नसशील ना पण अशी लक्की लहानपणी?"

ये कुछ नया था!. "का ग बाई" मी विचारलं

"आज्जी तुझ्यासारखी नसेल ना? कोणीच नाही तुझ्यासारखं"

"का बरं इतका चास्काम आज?"

"ए मस्का नाही मारत मी. तू कशी मला समजून घेतेस. सबजेक्ट इंटरेस्टींग नसेल वाटत तर सोल्युशन देतेस. तसं करायची का आजी तू लहान असताना"

ओह! आत्ता त्या सगळ्या शब्दांमागचं कोडं मला सुटलं.

तर झालं असं होतं की ह्यावेळी सायन्स टिचर बोअर करतात, विषय समजत नाही मग वर्गात कंटाळा येतो त्यांच्या पिरिएडला म्हणून लक्षात पण रहात नाही अशी तक्रार लेकीने एक दोन दिवसांपूर्वी केली होती. आता हा विषय इंटरेस्टींग केला नाही तर मग पुढे अजून कठीण जाणार हे जाणवत होतं.

त्यातून मार्ग कसा काढायचा बघताना डोक्यात आलं आपण तिलाच जरा एक धडा तयार करुन आपल्याला शिकवायला सांगूयात. एक सबंध दिवस ती धडा वाचून मला शिकवायची तयारी करत होती. रात्री तिने मला थोडा पार्ट शिकवला. माझ्या शंकांना उत्तरं दिली. ह्यासगळ्याचा परिणाम म्हणून निदान तेव्हढ्या भागापुरते प्रश्न उत्तरं व्यवस्थित लक्षात राहिली तिच्या आणि मग शाळेत बोअर नाही झालं.

ह्या गोष्टीमुळे तिने मला लागलीच बेस्ट आईचं सर्टीफीकेट देऊन टाकलं होतं.

पण इथे हे लिहून काढावसं वाटलं त्याचं कारण माझ्यापुरतं वेगळच होतं. ते होतं तिचा पुढचा प्रश्न "आई सांग ना तू नव्हतीस ना इतकी लक्की लहानपणी?"

लहानपण जरा आठवायचा प्रयत्न केला. बऱ्याच गोष्टी जाणवल्या. माझ्या आईची लेक अशी छोट्या गोष्टींसाठी कधी येऊन मिठी मारुन आईला सर्टीफ़िकेट देत नव्हती बेस्ट असल्याचं.

मी कपडे वाळत घालत असताना माझी लेक जशी मला कपडे झटकून देते अधून मधून किंवा नुसतीच सोबत म्हणून उभी रहाते बाजूला अगदी रोज नाही तरी आठवड्यातून दोन ते तीन वेळा तरी तसं माझ्या आईची लेक कुठे करायची त्यावयात?

"आई तू हाका मारतेस आणि मी कशात तरी गुंतून दुर्लक्ष करते मग तुला बऱ्याच वेळा हाका माराव्या लागतात ना. तेव्हा मला तुझ्याकडे येताना वाटतं मी खूप मोठा गुन्हा केलाय काहीतरी तुझ्याकडे दुर्लक्ष करुन"

किंवा मग

"आई, तू हसलीस ना की खूप छान वाटतं. असं वाटतं तू नेहमी आनंदी रहावस. टेन्शन मधे असलीस की वाटतं की तू माझ्यामुळे टेन्शनमधे आहेस"

माझ्या बच्चा तू असं बोलून दाखवतेस ना तेव्हा तर अगदी लख्खं जाणवतं माझ्या आईची लेक असलं कधी बोललीच नाही तिच्याशी ती लहान असताना.

"मला वाचायची आवड लावलीस ना म्हणून तू खूप बेस्ट आहेस"

किंवा

"मला तुला सोडून कुठेच जावसं नाही वाटत. असं वाटतं २४ तास तुझ्याच बरोबर रहावं"

हे तरी कुठे ऐकलय माझ्या आईने तिच्या लेकीकडून. म्हणजे माझ्या आईच्या लेकीलाही तिची आई आवडायची. जगातली सुंदर आणि प्रेमळ आईच वाटायची तिलाही ती पण हे तिच्यापर्यंत पोहोचवावं इतकी गुणी आणि लोभस माझ्या आईची लेक कध्धीच नव्हती.

तू विचारतेस मी पण तुझ्यासारखी लक्की होते का? म्हणजे माझी आई बेस्ट आई होती का?

पण बच्चा बेस्ट आई होण्यासाठी माझ्या आईकडे अशी बेस्ट मुलगी तरी कुठे होती?   

गोष्ट तिची माझी - अगदी तीळा एव्हढी

गोष्ट तिची माझी - अगदी तीळा एव्हढी

हे मधेच आज का आठवलं, का लिहावसं वाटलं त्याचं नेमकं कारण नाही माझ्यापाशी. काही दिवसांपुर्वीची गोष्ट आहे ही. नक्की कशावरुन चर्चा सुरू होती ते ही आता आठवत नाही आहे मला. पण काहीतरी "पर्याय निवड" ह्या वरुनच चालली असणार येव्हढं नक्की. लेक मला विचारत होती कशा बद्दल तरी. म्हणजे "हे" की "ते" निवडू किंवा तत्समच काहीतरी. आणि मी? मला तिला स्वयंसिद्धा करायची नेहमीच इतकी घाई असते की मी तिला नेहमीचं उत्तर दिलं "तुझं तू ठरव रे बच्चा. जस्ट डू इट" माझ्या मते मी पोझिटिव्ह स्टेप घेतली होती. सजग पालकत्व का काय म्हणतात त्या धर्तीवरची ही तिला स्वावलंबी बनवून स्वत:चे निर्णय स्वत: घ्यायला शिकवण्यातली ही पहिली स्टेप होती.

चुकलं तर? नकोच ना? तू सांग ना? ह्या तिच्या पालुपदावर पुन्हा मी एकदा सजग पालकत्वाचा मुखवटा चढवत "चुकलं तर चुकलं, डू इट अगेन. मी आहे ना?" म्हणत परत तिला पाण्यात ढकललं

माझ्या मते उत्तम पालक होण्यातली ही एक महत्वाची स्टेप होती

आणि समोरुन रडत रडत डोळ्यातलं पाणी पुसत रिप्लाय आला " मी तुझ्याकडे का येते सगळे प्रश्न घेऊन माहिती आहे? कारण मला वाटतं माझ्या सगळ्या प्रश्नांचे तुझ्याकडेच सोल्युशन असते. आय लव्ह यु, आय ट्रस्ट यु ऍन्ड आय काउंट ऑन यु"

काहितरी जोराने टोचलं त्यातलं मला. मी फक्त माझ्याच परस्पेक्टिव्हने तिच्या प्रॉब्लेम कडे बघत होते. तिने छोटे छोटे प्रश्न स्वत:चे स्वत: सोडवावेत. निर्णय चुकला तरी चालेल पण निर्णय घेऊन तो निभवायला शिकावे. दरवेळी समोरच्या कुणाकडे तरी सोल्युशन करता पाहू नये. रेडीमेड सोल्युशन पेक्षा चुका करत त्यातून शिकावं हा माझा हेतू माझ्या दृष्टीकोनातून कितीही चांगला असला तरी त्यावेळी तिच्या दृष्टीने ती माझ्याकडे आली होती ते अख्ख्या जगात (म्हणजे तिच्या जगात) तिच्या मते आई पेक्षा जास्त योग्य व्यक्तीच नाही आहे. ह्या तिच्या भावना मला समजल्या होत्या पण माझ्या भावना तिला समजाऊन देताना मी किंचीत जास्तच कठोर वागले की तिला हे मला येऊन बोलून दाखवावं लागलं की ती माझ्यापाशी एक विश्वास घेऊन आलेय.

तिच्या त्या वाक्याने माझ्यावरची सजग बिजगची झापडं गळून पडली. पाण्यात पडलं की माणूस पोहायला शिकतो असं म्हणतात ते असेलही खरं तरी प्रत्येकाची शिकायची आपापली पद्धत असते, गती असते ना!

ह्या एका घटनेने ना मी तिला लग्गेच रेडिमेड सोल्युशन्स द्यायला लागलेय ना तिचं माझ्याकडे मदत मागणं थांबलय पुर्णपणे. पण मी काही गोष्टी नक्कीच शिकलेय. माझ्याकडे दरवेळीच सोल्युशन असेलच असं नाही हे ठावूक आहेच मला. मात्र मी गोष्टी तिच्या नजरेनही समजून घ्यायचा नक्की प्रयत्न करेन हा विश्वास मी तिला द्यायचा माझ्याकडून पुर्ण प्रयत्न करेन ह्यापुढे. तिचा दृष्टीकोन काय आहे हे समजून घेणं हे माझ्या लिस्टवर सगळ्यात वरती असलं पाहिजे हे तिने आज मला शिकवलं.

 ------------------

लेकीच्या आणि माझ्यातल्या काही गोष्टी जमतील तशा आणि जमतील तेव्हा लिहून ठेवायचा विचार आहे. त्यातलीच ही एक तीळा एव्हढीच गोष्ट

गारूड

अद्वैताचं गारुड उतरतं आणि
सहजीवनात द्वैत असं काही नसतं हे मत,
वाटेत कुठेतरी गळून पडतं
तेव्हा,
वेगळेपणासकट सोबतीने चालण्यातली
गम्मत आत झिरपायला लागते
आणि,
सहजीवनाचा अर्थ गवसतो नव्याने पुरेपूर

हल्लीच गवसलेलं हे नवीन गारूड
आता पुरेल काही दिवस...

निकाल

सहजीवनाचं एक तप उलटलं
नाविन्याच्या काळात वाटणारं
अद्वैताचं गारुड हळुहळू उतरत गेलं

तरीही नात्याची गरज अजूनही शिल्लक आहे
ह्या समजुतीपाशी घोटाळावं?
कि सवयीचा भाग सारा म्हणत
गरजेचही अस्तित्व पुसून टाकावं?

तुझ्या ह्या प्रश्नाचं माझ्याकडे
उत्तरच नव्हतं

पाच पैकी कोणत्याही चार प्रश्नांची उत्तरं
लिहायचा पर्याय इथे नव्हताच, नाहीतर
नक्कीच निकाल काही वेगळा असता