माझ्या माहेराची वाट

माझ्या माहेराची वाट
वाटेवर हिरवाई
उन्हामधे रापलेल्या
मना सावली ती देई

माहेराच्या वाटेवरी
वाहे खळाळता पाट
शब्द पडती तोकडे
आहे त्याचा असा थाट

उंबर्‍याशी उभी माय
वाट माझी पहातसे
दारातच ओवाळून
दृष्ट माझी काढतसे

मला बघून अंगणी
येई कपीला धावत
हंबरे ती अशी जणू
आले तिचेच पाडस

चार दिसं माहेराचे
होते पुन्हा मी लहान
लहानग्या पोरी परी
घेते घास भरवून

चार दिस उलटता
होते सैरभैर मन
आठवते मनामधे
माझ्या घराचे अंगण

दारापुढची तुळस
गेली असेल सुकून
कोण जाई शिळोप्याच्या
गप्पा तिच्याशी मारुन

अंगणात येता चिऊ
उपाशीच ग जाईल
तिच्यासाठी दाणापाणी
सांग कोण ग ठेवील?

सय तुझी येते माय
परी घर खुणावते
काय करु दोन्ही कडे
मन माझे अडकते

तुझ्या आठवणीं सगे
घर माझे मी गाठते
तुझ्या हातची गोधडी
उब ममतेची देते

बोच

सखी, फार नेटाने चढवला असशील ना

सगळं काही ठीक असल्याचं भासवणारा मुखवटा?

कदाचित आदल्या रात्री येऊन गेलेलं वादळ

पापणी आड परतवून

उसन्या उत्साहाने गेली असशील सामोरी

सकाळच्या पहिल्या किरणाला

वाळूच्या घड्याळातली निसटत जाणारी

वाळू दिसावी,

पण नुसतं बघण्यापलिकडे

काहीही करता येऊ नये

ह्या असहाय्यतेला नुकतीच शिवण घालून

लागली असशील पुन्हा चक्रातलं

आयुष्य जगायला

आणि नेमकं तेव्हाच त्या शिवणीचा दोरा

नकळत अडकून उसवला जावा माझ्याकडून?

तुझ्या जखमेवरची खपली निघायला

मी निमित्त झाले ह्याची बोच राहील

आता बराच काळ मनात

तशी मी ही मुखवट्या आड लपवेन ती बोच

शिवून टाकेन लग्गेच तिला, नकळत झालेली चूक म्हणून

लिहीन त्यावर एक कविता, मिळवेन बरे वाईट प्रतिसाद त्यावरही

कदाचित तू ही वाचशील आणि देशील प्रतिसाद एक तिऱ्हाईत म्हणून

गुरफटून जाऊ आपण दोघीही आपापल्या व्यापात

कायमची एक बोच घेऊन