(हे लिखाण गेल्यावर्षी मायबोली.कॉम वर प्रकाशीत केल आहे. इथे तेच कॉपी पेस्ट करतेय)
ही रुढ अर्थाने कथा नाही, लेखही नाही. हे कन्फ़ेशन आहे, एका केलेल्या न केलेल्या, असलेल्या नसलेल्या गुन्ह्याचे.
कोड्यात नाही ठेवणार तुम्हाला कारण एकदा कन्फ़ेशन द्यायचच म्हंटल्यावर मग काय करायचेय झाकपाक.
बिरबल आणी माकडीणीची कथा तशी सगळ्यांनाच माहीत आहे. तर हे आहे त्याच माकडीणीचे कन्फ़ेशन. आपण सोई साठी तिला माकडीणीची कथा म्हणूयात.
तर माकड माकडीणीच ते पहिल वहील पिल्लू असत. जगातल्या सगळ्याच सामान्य जोडप्या प्रमाणे ती दोघे देखील आनंदाच्या परमोच्च शिखरावर असतात.पण! एक मोठ्ठा पण त्यांच्या आणी त्यांच्या भाग्याच्या मधे असतो.
एकदिवस त्यांचा डॉक्टर त्यांना सांगतो "सॉरी, वुई कान्ट गो अहेड, वुई हॅव टू टर्मिनेट" कधी कधी अती भावनिक न होता एखादी गोष्ट सांगायला परक्या भाषेचा आधार बरा असतो.
शॉक! कानावरुन नुसतेच शब्द जातायत. काय सांगितल आत्ता डॉक्टरांनी? "वुई हॅव टू टर्मिनेट, म्हणजे?????
डोक्टर काहीतरी समजावतात, "लाखात एखादी केस अशी असते......."
लाखात एखादी मग ते आम्हीच का? मन आक्रंदत. मग सुरु होतो प्रवास एका डॉक्टर कडुन दुसर्‍याकडे, दुसर्‍याकडुन तिसर्‍याकडे. पण गोळाबेरीज एकच. सगळेच डॉक्टर त्यांना लवकर निर्णय घ्यायला सांगतात. प्रोबॅबिलीटी, वय आणी इतर अनेक घटकांच्या आधारे समजावतात "तोच" निर्णय योग्य कसा ते.त्यांचही चुक नाही म्हणा, त्यांच्या संपुर्ण आयुष्यात अशा कितीतरी "केसेस" त्यांनी हाताळलेल्या असतात.
पण, माकड माकडीणीच काय? काय ठरवायच त्यांनी? शारिरीक, मानसीक अपंगत्व असलेल पिल्लू, ज्याच्यावर ईलाज नाही अस त्याच आजारपण आणी धोकादायक बाळंतपण? की "टर्मिनेशन" आणी ईलाज पुढच्या निरोगी बाळंतपणासाठी?
हेच ते कन्फ़ेशन, बिरबलाची गोष्ट उजवी ठरते आणी माकडीण आपला जीव वाचवते.
पुढे काय? बिरबल गोष्टी सांगून संपवतो पण तुम्हाला ठावुक आहे का त्याची गोष्ट जिथे संपते तिथे तिची गोष्ट सुरू होते.
पुढच्या निरोगी बाळाच दान पदरात पडुनही तिच्या मनात अपराधीपणाचा सल रहातोच. आणी अस अपराधी वाटण पण एक अपराध वाटायला लागतो म्हणून हे कन्फ़ेशन.
तिच्याही नकळत २ परस्पर विरोधी व्यक्तिमत्व तिच्यातच झगडत असतात. तिच्यातला कौन्सलर तिला सतत सांगत असतो हा अपराधीपणा काढून टाकण्यासाठी, भूतकाळाचा विचार न करता वर्तमान आणी भविष्य जपण्यासाठी.
तिलाही कुठेतरी पटत पण वळत नाही, भूतकाळाशी जोडलेली नाळ तोडण जमत नाही, म्हणुन हे कन्फ़ेशन, तिच तिच्यासाठीच आणी थोडस बिरबलाच्या गोष्टीसाठी. पुर्णविरामाच्या पुढे असणार्‍या टिंबांसाठी. तिच्या बरोबर सतत असणार्‍या अपराधीपणासाठी जो कदाचीत तिच्याबरोबर कायम रहाणार.
खरच कौन्सलर म्हणतो तस स्वत:ला माफ़ करायला ती कधी शिकणार?
---------------------------------------------------
ही कथा वजा लेख माझ्या मनाच्या तळाशी बरेच दिवस पडुन होता, कागदावर उतरवायचा की नाही ह्या संभ्रमात तसाच होता बिचारा. मग दादचं "घडी" वाचल आणी विचार आला, ह्या घडीलाही होडी करुन पाण्य़ात सोडायला हवी. तेव्हा प्रथम त्या घडीची होडी झाली. परत ती तिथे काही दिवस माझ्या डायरीच पान अडवून बसली. तिला अस उघड्या पाण्यात सोडायचा धीर होईना. मग मंजूच "निवाडा" वाचल आणी वाटल अशा अजुन किती "यशू " असतील त्यांच्या साठी तरी ही होडी पाण्यात सोडायलाच हवी. मग कुणी तिला "इललॉगिकल म्हणो, किंवा कोणी काही.
कदाचीत तिची स्वत:ला माफ़ करण्याची सुरुवात असेल ही तिच्या पद्धतीने केलेली.
आता ते कन्फ़ेशन म्हणून जगापुढे मांडल्यावर ती असही म्हणू शकत नाही "माझ्या" नजरेने बघा म्हणून. असो पटल तर घ्या नाहीतर सोडुन द्या ती जाईलच तरुन एकदा पाण्य़ात पडल्यावर.
